22 yaşında biri olarak geç kaldığımı düşünsem de Kapadokya’ya ilk kez
gitmenin heyecanı içimi kaplamıştı. İç Anadolu’da yaşayan biri olarak iklime
aşina olmama rağmen Kapadokya’nın havası gerçekten de farklıydı. Ülkemizde
tarihin beşerileşmediği nadir yerlerden biri olan Ürgüp’e geldiğimde sanki
kocaman bir film setindeydim. Kalemle çizilmiş gibi görünen değişik bir toprak
yapısının içine aldığı binalar, araziyle bir harmoni içindeydi. Sanki bu binaları
başka bir alana koysak aynı etkiyi vermezdi. Büyük şehirlerin alan fark
etmeksizin binayla doldurulmasından, hatta bunun için ormanların bile harap
olmasından farklı bir yaklaşım görmek beni mutlu etmişti. Ankara’da upuzun
yapıların çaldığı manzaralar buraya aktarılmıştı sanki. Bir binanın tepesine
çıkmadan da gökyüzünü görebilmek ne büyük lüksmüş. Hele gün doğumunda
oluşan manzara... Uzun süre hafızamdan silebileceğimi sanmıyorum. Koskoca
balonlar, yükselirken minicik kalıyor gökyüzünde. Koskoca dünyanın içinde,
kendi minicik dünyamızın devleri olduğumuzu hatırlatıyor bana.
Egolarımızdan sıyrılıp uzaktan bakabilsek aslında... Hayatı kartpostallardaki
gibi yaşayabiliriz o zaman belki.
Üç gün süren seyahatimde beni en etkileyen yerlerden birisi de
Derinkuyu yeraltı şehriydi. Savaş esnasında can havliyle yerin sekiz kat altına
inşa edilmiş bu minik şehrin, bir zamanlar orada yaşayan insanların yaşamak
için tek şansı olduğunu öğrendiğimde içim kasvetle doldu. Normalde burun
kıvırdığımız durumlara bazen zorunluluktan katlanmamız gerektiği gerçeğiyle
yüzleşmek, iki büklüm kıvrılarak merdivenleri inerken bir hayli yorucuydu
benim için. Neyseki Asurlular gibi 8 kat inmek zorunda kalmadım da bu iç
sıkıntısından bir an önce kendimi dışarı atıp kurtulabildim. Kırk dakikalık bir
hayatı sorgulama seansından sonra şimdi Kapadokya’da oluşturduğum büyülü
masal dünyama dönebilirdim.
Masallarda olan o heybetli kale de benim için Uçhisar Kalesi olmuştu.
Nevşehir merkeze 5 kilometre mesafedeki Uçhisar, Kapadokya’nın her
yerinden görülen en büyük peri bacası unvanına sahipmiş. Çok merak ederek
gittiğim bu yer, beklentimin çok daha fazlasıydı. Aşağıdan bakarken oldukça
heybetli gözüken kaleye çıkarken de hiç zorlanmadık. Zamanında teknoloji
gelişmemişken bu kadar büyük ve komplike bir yapıyı nasıl oluşturmuşlar
hayret doğrusu. Fazlaca yükseklik korkum olsa da Kapadokya’yı kuşbakışı
görme hevesim ağır bastığından bir cesaret çıktığım bu kalede ne kadar
çıkarsanız çıkın yüksekteymişsiniz hissine kapılmıyorsunuz. Bunun nedenini
ise yapının dümdüz gelmeyip altı doldurularak yükselmesine bağlıyorum.
Zirvedeyken perspektif algınız yok oluyor. Sanki bir düzlükten manzara
izliyormuş gibi hissediyorsunuz. Bu durum da yine bir kartpostal etkisi
yaratıyor bende. Sanırım küçüklüğümde kartpostalları huzurla bağdaştırdım,
o yüzden büyülü ve masalsı geliyor bana. Masalların sonu da hep içimizi
huzurla kaplayarak biter ya. Kısacası, seyahatlerimi konseptlerle
bağdaştırmayı seven biri olarak, Kapadokya tatilimi tek bir kelimeyle anlatsam
masalsı diyebilirim. Her seyahat, ayrı bir deneyim, ayrı bir his uyandırıyor
bana. Buraya ise tekrar gelmek için şimdiden heyecanlıyım diyebilirim.
An Impressive Experience: Cappadocia
Although I thought that it was quite late for me to visit Cappadocia as a twenty-two-year-old, the
excitement of the thought of visiting this city was all around me. As a person who already lives in
Middle Anatolia is used to the environment; the atmosphere was quite different in Cappadocia.
When I arrived at Ürgüp, a space that years of change could not distort, I felt like I was on a gigantic
movie set. The buildings were in perfect harmony by incorporating unorthodox-looking topography
that looks hand-drawn. It is almost like the buildings would not act the same way if we put them onto
a different site. What made me happy was the fact that this was quite a dissimilar approach;
contrasting with the notion of big cities becoming filled by buildings at any space empty, and even
cutting out woodlands for it. It is like the lost vistas that were once stolen by the tall structures of
Ankara, was transferred to this space once and for all. How a luxury, to see sceneries without going
up onto the highest floor of a skyscraper; especially a vista you see at sunrise… I don’t think I can
ever erase that landscape from my mind for a long time. Those enormous balloons become smaller
and smaller as they rise above the ground. This reminds me; that in this big world, we are our giants
in our small worlds. If we could just remove ourselves from the ego we carry, and just look at
ourselves from a bit of a distance… Maybe, in that way, we can live our lives just like they do in
postcards.
One of the places that had an impact on me during these three day-travel was Derinkuyu, an
underground town. I felt this terrible heaviness on me when I learned that this small town was dug
eight stories under the ground to ensure safety for people because of the war, and that was their
only chance for survival. Confronting the fact that we sometimes have to go through the
hardships that we often turn up our noses at, was quite overwhelming for me. Thankfully, I put my
distress behind the second I got out of this underground structure since I didn’t have to climb down
eight stories just like the Assyrians. I could finally return to my magical fairy-tale world after this
forty-minute session on questioning my life.
Uçhisar Kalesi was just like these majestic castles we hear in fairy tales. Uçhisar, which is 5 kilometers
away from the center of Nevşehir, has the title of the largest hoodoo -fairy chimney- seen from all
over Cappadocia. This place, which I went to with great curiosity, was so much more than my
expectation. We had no difficulty in climbing the castle, which looks quite majestic when viewed
from below. It is a wonder how they created such a large and complex structure when technology
was not developed at the time. Even though I have a great fear of heights, my enthusiasm to see
Cappadocia from a bird's eye view outweighed the fear, and I realized that you somehow don't get
the feeling that you are too above the ground no matter how much you climb in this castle. I
attribute the reason for this to the fact that the building does not come right above the ground, but
rises by filling the existing topography. When you're at the peak, your sense of perspective
disappears. You feel as if you are watching a view from a plane. This, again, generates a postcard
effect on me. I think when I was little, I associated postcards with peace, so it seems magical and
fairy tale to me. In my perception, fairy tales always end up covering us with peace. In short, as
someone who likes to associate her travels with concepts, if I had to describe my Cappadocia holiday
in one word, I can say it's a fairy tale. Every trip gives me a different experience, a different feeling. I
can say that I am already excited to come back there again.
